No proszę...

Chciałem zacząć tego posta od napisania, że "nie ma nic gorszego niż blokada twórcza", bo stwierdziłem, że nie mogę użyć zwrotu "patrzenie na białą stronę" do tworzenia bloga, uznałem kartkę za zbyt małą. A tu niespodzianka, blogger wyszedł mi na przeciw i teraz patrzę na wielką, ogromną, przerażających rozmiarów pustą białą stronę. Cudownie... Nie ma to żadnego przełożenia na to, jak będzie się to prezentowało na stronie po opublikowaniu. Przykład: pierwszym wyrazem poprzedniej linijki jest według tego widoku "małą" a ostatnim "się". Zobaczymy.


O czym to miałem pisać, a tak nie mam wody. Cholernie nieprzyjemne uczucie, gdy z jakichś powodów przełamany zostanie twój schemat. Przerwana zostanie ciągłość. Coś jak koniec szkoły. Pięć dni w tygodniu wstawałeś/aś o określonej godzinie wiedząc co masz zrobić. Chcąc lub nie chcąc szło się do tej szkoły (od teraz używam rodzaju męskiego, wkurza mnie taka uniwersalizacja zdań) i twój stosunek do tej aktywności nie miał większego znaczenia. Mogłeś nie iść, ok, ktoś cię potem rozliczy. Iść? Też w porządku. Chorować, ok, masz zwolnienie ze szkoły. A teraz nagle co? Po co będziesz się budził każdego dnia? Bo po co tak naprawdę się budzisz? Żeby żyć, ale dlaczego? Co jest twoim celem? No właśnie.


To w sumie interesujące spostrzeżenie, które pojawiło się w wywiadzie z Łoną w Wysokich Obcasach. (Wywiad tutaj: http://www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/1,96856,11576569,Lona___raper_wyksztalciuszny.html?startsz=x&as=1 ).
Nigdy nie pomyślałem o tym, że moje slow-motion może być wynikiem "rozleniwiającego miasta".


No proszę, rozproszyłem się. Niech to będzie puentą tego krótkiego wpisu.


Wow... chyba zmienię domenę, bo nie tak to miało wyglądać wizualnie O.O