Całe życie z wariatami

Patrzyliście kiedyś na szkołę jak na szpital psychiatryczny? Nie? To spróbujcie.

Wyjdźcie z sali. Rozejrzyjcie się po korytarzu jakbyście byli w niej pierwszy raz. Zwracajcie uwagę na ludzi, może się do nich przyzwyczailiście, nie szkodzi, spróbujcie spojrzeć na to co robią.

Dwóch kolegów kopie się po nogach.

Chłopak siedzi na ławce i buja się w przód i w tył patrząc przed siebie jakby miał chorobę sierocą.

Jakiś inny dzieciak skacze na swojego kolegę i próbuje na nim jakieś chwyty zapaśnicze.

Jakaś dziewczyna przebiega przez korytarz, dudniąc butami i dzwoniąc kluczami, które ma zawieszone na smyczy.

Słyszycie jak ktoś mówi "Nie lubię szparagów, chociaż nigdy ich nie jadłem".

Z głośników leci jakieś "Pudi-pudi, pudi-pudi. He cooked a dead guy giga-pudi".

A dorośli stoją na krańcu korytarza i nie zwracają na to uwagi, bo już są przyzwyczajeni. Zupełnie jak strażnicy w psychiatryku (przynajmniej w wersji z amerykańskich filmów). Ja już tylko czekam na panią, która przyniesie mi moje lekarstwa.

A nawet jeśli uda wam się stamtąd wyjść, to nie liczcie na coś innego.

Myślicie, że ludzie na zewnątrz są zdrowi? "NORMALNI"? To jak wytłumaczycie gościa, który siedzi sobie w tramwaju, mając na sobie tylko cienką bluzę, podczas gdy jest 8 rano i na zewnątrz mróz pizga, a on patrzy przez okno i mamrocze razem z głosem ze swoich słuchawek. Brzmi to mniej więcej tak:

"Ambsymydbymmfybmyms somybydy ybydys bysbymdybym"

To teraz tak na poprawę humoru... i w sumie dla porównania:

http://www.youtube.com/watch?v=EOA3aYRSy_k

Dokąd ten świat zmierza...